Zaterdag 5 Februari 2011:
Na een hele lange reis zijn we dan eindelijk in Nederland aangekomen! Het was een heel avontuur…
Bij het inchecken in Sydney heb ik gelijk aangegeven dat ik met m’n hond zou vliegen, de mensen waren erg behulpzaam, er werd gelijk contact op genomen met de ‘cabin crew’ om ze te laten weten dat ik bij het boarden om een bevestiging zou vragen dat de hond ook echt aan boord was. Ook werd er contact opgenomen met de piloot, zodat hij de airconditioning alvast aanzette. Het was die dag 42 graden, dus dat was wel nodig!
De cabin crew was ook zeer behulpzaam, ik kreeg een bevestiging dat hij aan boord was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het heel normaal is dat huisdieren gaan vliegen. Dat was wel een geruststelling! De vlucht naar Kuala Lumpur duurde 7 en een half uur, we hadden best veel turbulentie en ik kon alleen maar aan Butters denken die daar in z’n kenneltje onderin het vliegtuig zat.
Toen we in Maleisië aankwamen, bleek dat de vlucht naar Amsterdam anderhalf uur vertraging had, dus moest ik bijna 5 en een half uur wachten (en Butters dus ook). Ik heb gevraagd of ik hem in de tussentijd niet even mocht zien en hem uit de kennel te halen, maar dit kon absoluut niet.
Toen we in Maleisië aankwamen, bleek dat de vlucht naar Amsterdam anderhalf uur vertraging had, dus moest ik bijna 5 en een half uur wachten (en Butters dus ook). Ik heb gevraagd of ik hem in de tussentijd niet even mocht zien en hem uit de kennel te halen, maar dit kon absoluut niet.
Toen we eindelijk gingen boarden, was ik als 1 van de laatste, ik zat namelijk redelijk voorin het vliegtuig. Dus gelijk weer gevraagd om een bevestiging of Butters aan boord was. De man zei dat hij dat ging nakijken en het me dan liet weten. Dus ik zat in het vliegtuig en die man kwam maar niet, op een gegeven moment voelde ik het vliegtuig iets wegrijden. Dus ik heb gelijk weer gevraagd aan de stewardess, die ging het weer aan die man vragen. Toen ze terugkwam zei ze: we zijn ons er helemaal niet van bewust dat er een levend dier aan boord van deze vlucht zou zijn! Maar alles was nu goed en hij zat aan boord. Toen kwam die man ook nog langs en zei dat alles in orde was en hij aan boord zat. Nu gaf mij dat dus zeker geen fijn gevoel, dat ze zei dat ze helemaal niet wisten dat er een dier aan boord zat! Vreselijk, maarja, je moet er dan op een gegeven moment maar op vertrouwen dat het allemaal goed is.
De vlucht duurde 13 uur, wat een eind is het toch. Ik heb dus op allebei de vluchten niet echt lekker gezeten, je denkt toch de hele tijd aan de hond en of het wel goed gaat enz. Op een gegeven moment haal je je allemaal rare gedachten in je hoofd, dat maakt het er ook niet beter op!
Ik kon ook geen hap door m’n keel krijgen!
Goed, toen we geland waren in Amsterdam begon het drama! Ik heb gelijk aan het grondpersoneel gevraagd waar ik heen moest om de hond op te halen. Ik had namelijk een beschrijving van JetPets, waarin precies stond wat ik moest doen bij aankomst in Amsterdam, maar er stond dus niet bij waar ik heen moest. Zij vertelde mij dat ik gewoon mijn bagage op moest halen en dat daar een band was voor afwijkende bagage en dat hij daar op werd gezet. Dit vond ik al raar, want zo stond het niet in de beschrijving van Jetpets. Maar goed, ik dus er heen en bij de douane nog een keer gevraagd, ja hoor, hetzelfde verhaal.
Ik heb daar dus heel lang gewacht, maar geen Butters. Toen kwam iemand mij helpen, toen ik zei dat ik op mijn hond wachtte, had zij zoiets van: ik weet niets van een hond. Toen heb ik een telefoonnummer gebeld die ik van Jetpets gekregen had, van VCK Logistics, die zouden Butters van het vliegtuig af moeten hebben gehaald. Ik liet die vrouw de beschrijving van Jetpets lezen, maar die wist helemaal niet hoe of wat. Ze had dan nog net van VCK Logistics gehoord, maar meer ook niet. Dus ik heb ze gebeld, die vrouw was nog niet op het werk, maar die ging mij terugbellen en uitzoeken of ze wat te weten kon komen. Nou, toen begon bij mij de stress, wat een rotgevoel, dat niemand je kan helpen en het leek net of gewoon niemand wist waar mijn hond was! Toen ze me terugbelde, zei ze in de eerste instantie dat ze niet wist waar hij was, ze had een nummer die ik moest bellen en dan ging zij het dierenhotel van de KLM bellen, kijken of hij daar was. Toen begonnen bij mij de emoties op te spelen, ik dacht, wat als hij in Maleisië niet eens mee is gekomen, omdat ze daar ook al van niets wisten enz. Stress! Ik kon gelukkig door het raam mijn ouders zien, mijn vader en zusje zijn toen zelf naar het dierenhotel gelopen om te kijken, mijn moeder was ook van alles proberen te regelen, maar niemand die je kon helpen of van iets wist!
De vlucht duurde 13 uur, wat een eind is het toch. Ik heb dus op allebei de vluchten niet echt lekker gezeten, je denkt toch de hele tijd aan de hond en of het wel goed gaat enz. Op een gegeven moment haal je je allemaal rare gedachten in je hoofd, dat maakt het er ook niet beter op!
Ik kon ook geen hap door m’n keel krijgen!
Goed, toen we geland waren in Amsterdam begon het drama! Ik heb gelijk aan het grondpersoneel gevraagd waar ik heen moest om de hond op te halen. Ik had namelijk een beschrijving van JetPets, waarin precies stond wat ik moest doen bij aankomst in Amsterdam, maar er stond dus niet bij waar ik heen moest. Zij vertelde mij dat ik gewoon mijn bagage op moest halen en dat daar een band was voor afwijkende bagage en dat hij daar op werd gezet. Dit vond ik al raar, want zo stond het niet in de beschrijving van Jetpets. Maar goed, ik dus er heen en bij de douane nog een keer gevraagd, ja hoor, hetzelfde verhaal.
Ik heb daar dus heel lang gewacht, maar geen Butters. Toen kwam iemand mij helpen, toen ik zei dat ik op mijn hond wachtte, had zij zoiets van: ik weet niets van een hond. Toen heb ik een telefoonnummer gebeld die ik van Jetpets gekregen had, van VCK Logistics, die zouden Butters van het vliegtuig af moeten hebben gehaald. Ik liet die vrouw de beschrijving van Jetpets lezen, maar die wist helemaal niet hoe of wat. Ze had dan nog net van VCK Logistics gehoord, maar meer ook niet. Dus ik heb ze gebeld, die vrouw was nog niet op het werk, maar die ging mij terugbellen en uitzoeken of ze wat te weten kon komen. Nou, toen begon bij mij de stress, wat een rotgevoel, dat niemand je kan helpen en het leek net of gewoon niemand wist waar mijn hond was! Toen ze me terugbelde, zei ze in de eerste instantie dat ze niet wist waar hij was, ze had een nummer die ik moest bellen en dan ging zij het dierenhotel van de KLM bellen, kijken of hij daar was. Toen begonnen bij mij de emoties op te spelen, ik dacht, wat als hij in Maleisië niet eens mee is gekomen, omdat ze daar ook al van niets wisten enz. Stress! Ik kon gelukkig door het raam mijn ouders zien, mijn vader en zusje zijn toen zelf naar het dierenhotel gelopen om te kijken, mijn moeder was ook van alles proberen te regelen, maar niemand die je kon helpen of van iets wist!
Ik heb bijna anderhalf uur bij de bagageband gewacht, en ze belde me ook al niet terug, dus ik had echt het gevoel dat er iets goed mis was, dat hij niet eens in Nederland was. Mijn moeder zei toen dat ik wel naar buiten kon komen, ik kon blijkbaar ook nog weer naar binnen,mocht dit nodig zijn.
Dat was dus niet echt het welkom die ik me voorgesteld had, ik was helemaal overstuur, vooral toen ik m’n moeder zag J! Toen heeft m’n moeder weer die VCK Logistics gebeld en toen kon die vrouw vertellen dat ze hem daar toch hadden en dat alles goed was! Wat een opluchting, ik ben nog nooit zo blij geweest! Het klopte dus ook precies wat er op de beschrijving van JetPets stond, alleen op Schiphol wist niemand hoe of wat en kon niemand me naar de goede plek wijzen.
Maar nu moesten we dus daar naartoe, dat is zo’n 2 km van Schiphol af. Daar komt alle vracht binnen, elke airline heeft zijn eigen warenhuis, waar het vracht binnenkomt. Wij erheen rijden met de auto, daar moesten we bij de receptie een aantal documenten halen, toen moesten we weer terugrijden naar een ander gebouw van de douane, daar moesten we stempels laten zetten op de documenten en weer terug naar het vracht warenhuis. De documenten ingeleverd en toen werden we ook gelijk geholpen en moesten we de auto bij zo’n laadruimte neerzetten en dan gingen ze hem ophalen! Wat een spanning, ik had geen idee wat ik kon verwachten en ik was zo benieuwd hoe het met hem ging! Na een paar minuten komt mijn Butters in de kennel, op een pallet, op zo’n heftruck, aangereden! Het wordt dus ook echt beschouwd als vracht…
Hij zat heeeel stilletjes en angstig in de kennel, arme vent, die moet wat hebben meegemaakt! De eerste paar seconden reageerde hij niet eens op mij, toen deed ik het deurtje open en zag hij mijn vader, die herkende hij en toen was hij zoooo blij! Toen zag hij mij, ach je zag gewoon de opluchting en wat was hij blij!!!
Ik ben gelijk naar een stukje gras gelopen bij de parkeerplaats, daar stonden mijn zusjes en moeder achter het hek. Hij moest heel nodig plassen, dat kon ik gelijk zien, maar hij deed niks!
De kennel was ook helemaal droog, geen plasje en geen poep, niks! Ongelooflijk, hij heeft echt 30 uur in die kennel gezeten, zonder iets te doen. Toen zijn we in de auto gegaan en net buiten Amsterdam zijn we even gestopt om wat te eten en eindelijk, daar deed hij toch een grote plas, er kwam geen eind aan! Op de terugweg heeft hij echt heerlijk bij mij op schoot geslapen, hij was echt heel erg moe. Eenmaal thuis heeft hij natuurlijk gelijk kennis gemaakt met de andere 2, in de achtertuin eerst. Dat ging heel erg goed, ook hebben we bijna gelijk een wandeling gemaakt. Dat gaat erg goed, Butters en Kinnon kunnen het goed vinden, die spelen buiten heel veel met elkaar.
Hij zat heeeel stilletjes en angstig in de kennel, arme vent, die moet wat hebben meegemaakt! De eerste paar seconden reageerde hij niet eens op mij, toen deed ik het deurtje open en zag hij mijn vader, die herkende hij en toen was hij zoooo blij! Toen zag hij mij, ach je zag gewoon de opluchting en wat was hij blij!!!
Ik ben gelijk naar een stukje gras gelopen bij de parkeerplaats, daar stonden mijn zusjes en moeder achter het hek. Hij moest heel nodig plassen, dat kon ik gelijk zien, maar hij deed niks!
De kennel was ook helemaal droog, geen plasje en geen poep, niks! Ongelooflijk, hij heeft echt 30 uur in die kennel gezeten, zonder iets te doen. Toen zijn we in de auto gegaan en net buiten Amsterdam zijn we even gestopt om wat te eten en eindelijk, daar deed hij toch een grote plas, er kwam geen eind aan! Op de terugweg heeft hij echt heerlijk bij mij op schoot geslapen, hij was echt heel erg moe. Eenmaal thuis heeft hij natuurlijk gelijk kennis gemaakt met de andere 2, in de achtertuin eerst. Dat ging heel erg goed, ook hebben we bijna gelijk een wandeling gemaakt. Dat gaat erg goed, Butters en Kinnon kunnen het goed vinden, die spelen buiten heel veel met elkaar.
Al met al dus een heel avontuur, het is natuurlijk niet niks voor honden om te vliegen, maar het mooie is wel, dat honden echt in het nu leven en niet in het verleden. Dit kun je ook echt aan Butters zien, hij was behoorlijk onder de indruk toen ik hem voor het eerst zag in die kennel, maar letterlijk na een minuut, schudde hij even en toen was alles weer goed en als vanouds. Hij heeft er nu ook geen last meer van, hij is wel erg moe van alle indrukken en natuurlijk ook 2 nieuwe honden om zich heen… maar hij is gewoon weer dezelfde Butters als die ik in Australië aan JetPets heb meegegeven!
 |
| Dit zijn de vracht terminals van de verschillende vliegtuigmaatschappijen. Hier moesten we Butters ophalen. |
 |
| Eindelijk, daar is hij! Na ruim 30 uur in de kennel haal ik hem er hier voor het eerst uit! |
Dinsdag 1 Februari 2011:
Eindelijk is het zover...
Vanochtend om half 8 is Butters opgehaald door JetPets. Zij brengen hem naar hun hoofdkantoor, waar ze pension kennels hebben. Daar moet hij blijven tot ze hem morgen naar het vliegveld brengen.
Morgenvroeg krijgt hij zijn medische keuring.
Ik vond het erg moeilijk om hem af te moeten geven, maar de man ging heel goed met hem om. Ze geven hem vanavond lekker zijn eigen KVV, dat was geen probleem. Hij is in goede handen, ik mag later vandaag bellen om te horen hoe het met hem gaat.
Er zaten nog 2 greyhounds in het busje, die gaan vanavond vliegen :)
Butters was heel enthousiast toen de man binnenkwam, maar toen hij de riem om wou doen had hij door dat er iets ging gebeuren.
Hij was wel overdonderd en wat angstig toen hij in de kennel ging in het busje.
Maar hopelijk gaat alles goed en ik kijk zo erg uit als ik hem over 2 dagen uit de kennel kan halen op Schiphol!
Vanochtend om half 8 is Butters opgehaald door JetPets. Zij brengen hem naar hun hoofdkantoor, waar ze pension kennels hebben. Daar moet hij blijven tot ze hem morgen naar het vliegveld brengen.
Morgenvroeg krijgt hij zijn medische keuring.
Ik vond het erg moeilijk om hem af te moeten geven, maar de man ging heel goed met hem om. Ze geven hem vanavond lekker zijn eigen KVV, dat was geen probleem. Hij is in goede handen, ik mag later vandaag bellen om te horen hoe het met hem gaat.
Er zaten nog 2 greyhounds in het busje, die gaan vanavond vliegen :)
Butters was heel enthousiast toen de man binnenkwam, maar toen hij de riem om wou doen had hij door dat er iets ging gebeuren.
Hij was wel overdonderd en wat angstig toen hij in de kennel ging in het busje.
Maar hopelijk gaat alles goed en ik kijk zo erg uit als ik hem over 2 dagen uit de kennel kan halen op Schiphol!
Donderdag 27 Januari 2011:
Vandaag is de langverwachte bevestiging gekomen dat Butters op dezelfde vlucht is geboekt als de mijne.
Nu moet ik nog een aantal documenten scannen en sturen en dan kan het allemaal doorgaan!
Butters zal a.s. dinsdag 2 februari op worden gehaald door JetPets en zal daar een nachtje 'logeren'. Dan op de dag van de vlucht, woensdag 3 februari, krijgt hij een medische keuring en onderzoek. Dan moet hij om 12.30 aanwezig zijn op het vliegveld, dit wordt allemaal door JetPets gedaan. Dan vertrekken we om 15.40 uur richting Kuala Lumpur in Maleisie, een vlucht van ong. 8 uur, waar we 3 uur moeten wachten. Butters zal dan gewoon in zijn kennel blijven, maar wel op een ander vliegtuig worden gezet. In het vliegtuig zit overigens een speciale ruimte voor dieren, een ruimte met zuurstof en waar de temperatuur zo'n 15 - 20 graden is.
Dan is het op naar Amsterdam, een vlucht van ong. 10 uur! Eenmaal in Amsterdam aangekomen, gaat Butters naar de Airline Freight Terminal, waar hij door de douane wordt gecheckt. Intussen moet ik wat papierwerk in orde maken en laten zien op verschillende plekken en dan kan ik hem ophalen.
Zo staat het althans beschreven door JetPets in de 'Final Booking Confirmation'.
We zullen zien hoe het allemaal gaat lopen...
Maandag 17 Januari 2011:
Mijn eigen vlucht is geboekt, met Malaysia Airlines op 2 februari. Het proces is nu aan de gang om Butters op diezelfde vlucht te boeken, maar dit duurt wat langer voor Malaysian Airlines om dit te bevestigen. Ik hoop deze week of volgende week een bevestiging te krijgen dat Butters ook daadwerkelijk op die vlucht mee kan! Ik ben wel blij dat dit via JetPets geregeld wordt, ik hoef zelf niets te doen en wordt goed op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen via telefoon en email.
Donderdag 09 December 2010:
Vandaag zijn we naar JetPets in Sydney geweest om de beruchte Rabies vaccinatie te halen. De reden waarom we hiervoor helemaal naar Sydney moesten rijden, zal ik even kort proberen uit te leggen.
Ik ben nu al een paar maanden geleden begonnen met dingen regelen, ik heb een quote aangevraagd bij Jetpets (een Australische organisatie die vliegreizen regelt voor huisdieren) en ga dit dus ook via hun regelen.
Nu is mij door hun vertelt dat hij min. 21 dagen voor de vliegreis een rabies vaccinatie moet hebben gehad, dit moet door een speciale dierenarts gebeuren, evenals de bijbehorende medische keuringen etc, gelukkig zou ik dit bij een dierenarts kunnen laten doen die hier vlakbij zit.
Goed, ik heb dus een paar keer telefonisch contact met JetPets gehad en er is niks gezegd over een tekort aan de rabies vaccine.
Aangezien ik actief ben op een hondenforum en hier advies vroeg over vliegreizen met honden etc., wees
iemand me op dat forum erop dat er een wereldwijd tekort zou zijn aan rabies vaccinaties.
Ik heb toen gelijk gebeld met de dierenarts en idd, hij kon het niet doen doordat hij de vaccinatie niet had. Hij kon er alleen aankomen door groot in te slaan en dat zou betekenen dat als ik 1 vaccinatie wou, hij voor 10 honden moest bestellen en het mij dus 10 keer zoveel zou kosten.
Toen sloeg er lichte paniek toe aan mijn kant en heb ik gelijk Jetpets weer opgebeld. Die vertelde mij, er is idd een tekort aan rabies vaccinaties.
Dit was mij dus niet eerder gezegd, hoewel we er een aantal keer erover hebben gehad. Tja, toch weer die lakse Australische houding die vaak omschreven wordt als ‘laidback’…(Ze hebben achteraf wel excuses aangeboden en gaven toe dat ze het me hadden moeten vertellen, ik was er namelijk niet zo over te spreken).
Als de persoon het niet op het forum geschreven had, had ik het nog niet geweten en ervan uitgegaan dat ik me hier pas na de feestdagen mee bezig zou gaan houden. (Ik wou nl. begin februari ongeveer vliegen).
Goed, normaal gesproken zou Butters min. 21 dagen voor de vliegreis een rabies vaccinatie gehad moeten hebben, maar omdat er dus een tekort is, kan ik het niet bij de dierenarts laten doen.
Nu was bij Jetpets de vaccinatie pas beschikbaar, als er min. 5 honden het nodig hebben. Dus was er een wachtlijst en enten ze dus pas als er min. 5 honden zijn. Ik had me gelijk op de wachtlijst laten zetten en er stonden op dat moment 3 honden op. Dus het was wachten op nog 2 honden erbij en ze zouden de vaccinaties kunnen geven.
Nu kreeg ik op maandag 06 December 2010 het verlossende telefoontje, eerder dan ik en JetPets gedacht had, dat er 5 honden op de wachtlijst stonden en ze de vaccinaties konden gaan geven.
Ik moest alleen wel helemaal naar Sydney komen, nouja, dat was niet anders.
Dus donderdag 09 december 2010 zijn we naar JetPets in Sydney gereden, achteraf ben ik heel blij dat ik daar even rond heb kunnen neuzen. Ik heb namelijk precies kunnen zien waar de honden de dag voor de vlucht zitten en het ziet er allemaal harstikke netjes uit. Ze zijn altijd omringt door mensen, ook is er een dierenarts aanwezig die 24 uur voor de vlucht een medische keuring gaat doen om te kijken of de hond inderdaad gezond is om te vliegen.
De Rabies vaccinatie zelf was natuurlijk zo klaar, Butters keek niet op of om. Ook hebben we de reiskennel gelijk mee kunnen nemen, zodat ik hem hier thuis aan kan laten wennen.
Het was dus voor mij een geruststelling om daar rond te kunnen kijken en ik ben blij dat hij eindelijk de Rabies heeft gehad, nu zijn we al een heel eind op weg!
